İnsanı yaşama bağlayan bağda, dünyanın tüm yoksunluklarından daha güçlü birşeyler vardır.
Bedenin yargısı, zihnin yargısına değer ve beden yok oluş önünde geriler. Düşünme alışkanlığı edinmeden, yaşama alışkanlığı ediniyoruz.
Bizi hergün biraz daha ölüme götüren bu akışta, beden bu onarılmaz akışı korur.
Sonunda bu çelişkinin temeli, sıyrılma diye adlandıracağım şeydir, çünkü o Pascal'cı anlamdaki oyalanmadan hem az hem çok bir şeydir. Bu denemenin üçüncü konusunu oluşturan ölümcül sıyrılma umuttur.
Yaraşacağımız bir başka yaşamın umudu ya da yaşam için değil de, yaşamı aşan, yaşamı yücelten herhangi bir büyük fikir için yaşayanların oyunu, yaşama bir anlam verir ve yaşamı aldatır.
ALBERT CAMUS
(Saçma Ve İntihar)
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder