NOT ETTİKLERİM

BİR VARMIŞ...

Uzun yıllar önce tüm insani duyguların yaşamakta olduğu bir ada varmış:


İyimserlik, üzüntü, bilgi...

ve diğer duygular gibi sevgi de.


Günlerden birgün duygulara adanın batacağı bildirilmiş... Bunun üzerine herkes gemisini hazırlayıp, adayı terketmiş.


Sadece sevgi son ana kadar beklemek istemiş.

Ada batmadan önce sevgi yardım istemiş...


Yanından lüks bir gemiyle geçmekte olan zenginliğe sormuş...

"Zenginlik beni de götürebilir misin?"

"Yapamam gemim altın ve gümüşle dolu, sana göre yer yok."



Daha sonra şahane bir gemiyle geçmekte olan Gurura sormuş, Sevgi!

"Gurur rica ediyorum, beni de götürür müsün?"

Gurur: Seni götüremem. Burada herşey hatasız. Gemimi bozabilirsin" diye cevap vermiş.



Sonra yanından geçmekte olan Üzüntüye sormuş,

Sevgi:

"Üzüntü, lütfen beni de götür"

"Oh Sevgi" demiş üzüntü, "O kadar üzüntülüyüm ki: yalnız kalmalıyım."



Neşe de yanından geçmiş.

Fakat halinden o kadar memnunmuş ki, Sevginin kendisine seslendiğini dahi duymamış...



Aniden bir ses: "Gel Sevgi, seni götüreyim" demiş.


Bu konuşan yaşlı bir zatmış.


Sevgi o kadar mutlu ve müteşekkir kalmış ki, karaya gelince giden ihtiyara ismini dahi sormayı unutmuş.

Ona ne kadar borçlu olduğunu farkeden Sevgi,

BİLGİ'ye sormuş:

"BİLGİ bana kimin yardım ettiğini söyleyebilir misin?

"ZAMAN'dı diye cevap vermiş. BİLGİ

"ZAMAN?" diye sormuş SEVGİ. "Neden zaman bana yardım etti?"

Bunun üzerine BİLGİ şöyle demiş:



"Sadece ZAMAN

SEVGİ'nin hayatta ne kadar önemli olduğunu anladığı için!"